7-8am ang agahan sa hotel.Binalak kong sabayan na lamang si lowell ng breakfast subalit nahuliako sa usapan. Nang makarating ako sa hotel nakatapos na raw siya ng agahan. Well sa park dapat ang punta namin that morning but the problem was, umuulan na naman. Lailangan niyan gmakabalik sa Yokohama before 1pm that day. So kung tutuusin, kung mamamasyal pa kami, mahuhuli siya sa appointment niya ta hindi na mahahabol na ang train by 10:23ata and by 10am ang check out sa hotel. Pagpasok namin sa kwarto ng hotel na tinuluyan ni lowell that night, kwentuhan sa kung anu ano ang next na magandang gawin namin, hangang sa nauwi sa.... pagpapakita ko ng mga data ng fon ko,abotu sa multiply (blog) at sa mga latest sa net world ni khaye garcia. Nang...
Kriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiingggggg..... a call from someone na pareho naming kakilala ni lowell.Tawanan,kwentuhan hanggang sa hindi na namin namalayang mag 10 na pala so sa madali't sabi,nilisan namin ang hotel ng walang bahid ng kasarapan.. este ng kung anu pa man.
Pagbaba ng hotel, taxi o lakad? Ang sabi ng Hapon sa may front desk, 5 min walking lang daw hanggang sa may train station. We've decided to walk and it went well. Mas ok kasi mas masaya at mas marami pa kaming napagusapan. Kahit pa umaambon, di namin inalintana at lakad,tawa at kwentuhan ang ginawa namin habang naglalakad lakad sa kalye papuntang istasyon ng tren.
Eto na, I know some from his schedule while staying here in Japan. And alam ko eto na ang huling chance para makasama naminang isa't isa. Saturay ata ang alis niya at balik sa Pinas. Pagdating ng train, I shot him on my fon a photo... sumthin to keep.... ang bigat talaga sa kalooban ang pamamaalam. Pero ok lang, we promised that we'll still keep in touch.... Haaaaaaaaaaaaaaayysss..... that's it!
No comments:
Post a Comment